Hipnotizado polas ondas,
polo seu son hipnotizado,
pecho os ollos da materia
e ábrome, a cegas,
ás sutilezas dun mar calmo.
Os sonoros rechouchíos
dos estorninos aló no alto
reproducen o algarabío
interno da miña mente,
tal é a ausencia do meu quebranto.
Ausencia plena de confusión,
ausencia, ausencia miña,
da miña dor.
Ausencia fresca,
limpa de temor.
Atardeceres dun resplandor.
Reflexos breves do mar azul,
reflexos quentes do meu solpor,
ondiñas suaves,
cheas de luz,
preñade as sombras
do que onte eu fun.
II
Quente ou frío,
sons dun desvarío
que apenas sí
recordo no horizonte.
Morno estadío
dunhas mans pacientes,
augas florecentes
na época do estío.
Charlas a pleno sol,
baños, dulces cancións,
praias cheas de recordos,
cheas de satisfaccións.
A calidez embriagadora
deste sol dun outono
que non se amosa,
tímido, tan cheo de sono.
Soñando que soña
con cálidos atardeceres,
olvídase de mudar as follas,
follas que morrer no chao queren.
Olvídase de vestilas
do bermello outonal,
cor que representa
a festividade floral.
Follas de bermello enloitadas,
que celebran a chegada da boa morte,
loito colorido de outono,
follas que comprenden a súa sorte.
Carlos Regalado
No hay comentarios:
Publicar un comentario