Poesía dun atardecer

Madrid-Angrois

Santiago, hoxe as túas rúas

vístense tristes e belas.

Tristes pola negra morte,

belas, belas e valeiras.

Camiñantes da túa angustia,

hoxe percorren pedra a pedra,

cos ollos cravadiños no infinto,

e a carraxe, e a pena.

Santiago, hoxe morres, mañán espertarás.

Deixarás o teu medo na cuneta,

e a carraxe, e a pena,

e a longa noite, negra noite negra.

Na praia

I

Hipnotizado polas ondas, 

polo seu son hipnotizado,

pecho os ollos da materia

e ábrome, a cegas,

ás sutilezas dun mar calmo.

Os sonoros rechouchíos

dos estorninos aló no alto

reproducen o algarabío

interno da miña mente,

tal é a ausencia do meu quebranto.

Ausencia plena de confusión,

ausencia, ausencia miña,

da miña dor.

Ausencia fresca,

limpa de temor.

Atardeceres dun resplandor.

Reflexos breves do mar azul,

reflexos quentes do meu solpor,

ondiñas suaves,

cheas de luz,

preñade as sombras 

do que onte eu fun.

    II  

Quente ou frío, 

sons dun desvarío 

que apenas sí

recordo no horizonte.

Morno estadío

dunhas mans pacientes,

augas florecentes

na época do estío.

Charlas a pleno sol,

baños, dulces cancións,

praias cheas de recordos,

cheas de satisfaccións. 

 III

A calidez embriagadora

deste sol dun outono

que non se amosa,

tímido, tan cheo de sono.

Soñando que soña

con cálidos atardeceres,

olvídase de mudar as follas,

follas que morrer no chao queren.

Olvídase de vestilas

do bermello outonal,

cor que representa

a festividade floral.

Follas de bermello enloitadas,

que celebran a chegada da boa morte,

loito colorido de outono,

follas que comprenden a súa sorte.

No parque

 I

Amor que me levas paseniño

polas beiras do río Miño,

soleada fragancia

das augas da miña infancia.

Outras veces me levas da man

polas montañas en pleno inverno,

terras ateigadas de néboa

que eu tanto quero.

II

Ti máis eu, as veces

A rabia contida no meu interior,

a túa falta de mesura.

Os berros a deshora,

as cancións de cuna.

Rueiros sen saída, 
primaveiras sen flor.

Un amor que perdura

entre a tolemia e a paixón

Bendita obsesión

Non acado a imaxinar,

nin sequera nun tempo lonxano,

unha concepción da muller

que se afaste do teu bendito encanto.

Non me afago á idea

de navegar por outras augas

sen que no seu sabor mesture

o dulzor das túas miradas.

Quero ser o amor da túa vida,

quero a vida que emerxe de teu amor,

dame o sol que se agocha nas túas ruínas,

eu cantareiche a máis sinceira das cancións.

Ata loguiño meu amor

E agora,

síntote na distancia.

As miñas náuseas afloran

un mar de confusión.

Agárrome fiel,

ó único cravo ardendo,

ese derradeiro cravo

que é avivado polo Amor.

As rúas están valeiras,

valeiras no meu corazón,

namentres, paseo...

ata reencontrarnos

narciso en flor.

As rúas están valeiras,

¡valeiras!

Pola túa incomprensión,

mentres eu, paseo e paseo,

ata reencontrarnos

flor anegada de desesperación.



Ollada esteril

Miña querida mirada,
estáncase contaminada,
e os peixes que chegan
quédanse atoados sen diciren nada.
Lascivia propia do galán,
do falso galán,
mestura enturbiada
sen semente nin afán.

Poesía dun atardecer por Carlos Regalado se encuentra bajo una Licencia Creative Commons Reconocimiento-NoComercial-SinObraDerivada 3.0 Unported.